ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಎಂಬ ವೃತ್ತಿ ಮತ್ತು ವಂಚನೆ

ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹೊಸತೇನಲ್ಲ. ಪೌರಾಣಿಕ ಅಪ್ಸರೆಯರ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಈ ಕಾಯಕ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವಂಥದ್ದೇ. ಆದರೆ ಅಂದಿಗೂ ಇಂದಿಗೂ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ ಅದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಹೆಣ್ಣಿಗೇ ಕಳಂಕ ಮೆತ್ತುವುದು ನಮ್ಮ’ಸಂಸ್ಕೃತಿ’ಯ ಪರಿಪಾಠ. ಇಂಥದೊಂದು ಕಾಯಕ ಗಂಡಸಿನದೇ ಸೃಷ್ಟಿ. ತಾನು ಅನುಭೋಗಿಸಲು ತನ್ನ ಸಂಸಾರದಾಚೆಗಿನ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಬೇಕಾದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಆತ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಹಾಕಿದ. ಪೌರಾಣಿಕ ಇಂದ್ರಾದಿಗಳು ತಮ್ಮ ಸ್ವರ್ಗ ಲೋಕದ ವಿಸಿಟ್‌ಗೆ ಬರುವ ಋಷಿಮುನಿಗಳು, ರಾಜಾಧಿರಾಜರ ‘ಮನರಂಜನೆ’ಗೆ ಅಪ್ಸರೆಯರನ್ನು ನೇಮಿಸಿ ‘ಸಕಲ ಸೇವೆ’ಗೆ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನಮ್ಮ ನೆಲದಲ್ಲೂ ಸ್ವಂತ ದೇಹದ ತಣಿವಿಗೆ, ಅಥಿತಿ ಸತ್ಕಾರಕ್ಕೆ, ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ, ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ಕೊನೆಗೆ ದೇವರ ಸೇವೆಗೂ ಹೆಣ್ಣು ಬೇಕಾಗಿ ‘ನಗರ ವಧು’ಗಳನ್ನೂ ‘ದೇವದಾಸಿ’ಯರನ್ನೂ ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿ, ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಕಾಯಕಕ್ಕೆ ನಾಂದಿ ಹಾಡಿದ್ದು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಕೇವಲ ಭೋಗ ವಸ್ತುವಾಗಿ ಕಂಡ ಪುರುಷ ಸಮುದಾಯವೇ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಗೆ ಹಚ್ಚಿದ ಗಂಡಸರನ್ನು ‘ವೀರ್ಯವಂತ’ರಂತೆ ಕಂಡು, ಅದರ ಕಾಯಕಕ್ಕಿಳಿದ ಹೆಂಗಸರನ್ನು ಹೀನವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತ ಆ ಒಂದು ಸಮುದಾಯವನ್ನೆ ದೂರವಿಡುತ್ತ ಬಂದಿರುವುದು ಮನುಷ್ಯ ಸಮುದಾಯದ ದೊಡ್ಡ ವ್ಯಂಗ್ಯ. ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಗಮನಿಸಿ. ವೇಶ್ಯೆಯರ ಸಹವಾಸ ಮಾಡುವ ಗಂಡಸನ್ನು ಆತನ ಕುಟುಂಬದವರು ಹೇಗೋ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಊರಿನಲ್ಲಿ ಅದು ಆತನ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಸಂಗತಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಆತನಿಗೆ ಒದಗುವ ವೇಶ್ಯೆಯನ್ನು ಆಕೆಯ ಕುಟುಂಬ ಮನೆಯೊಳಗೂ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವುದಿಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಆಕೆಗೊಂದು ಸಂಸಾರ ಎಂಬುದೇ ಉಳಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಊರಿನಲ್ಲಂತೂ ಅಂಥವಳಿಗೆ ಬಹಿಷ್ಕಾರವೇ ಸರಿ. ಇಂಥದೊಂದು ಸಾಮುದಾಯಿಕ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಹೇಗೆ? ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯೇ ಒಂದು ಅನೈತಿಕ ಸಂಗತಿ ಎಂದಾದಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣುಗಳಿಬ್ಬರೂ ಸಮಾನ ದೋಷಿಗಳಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ರೈಡ್‌ಗಳಾದಾಗ ಸೆರೆಮನೆಗಟ್ಟುವ ಕಾನೂನಿನ ಹೊರತಾಗಿ, ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಯೋಚಿಸುವಾಗ ಪರಿಣಾಮದಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗಲು ಕಾರಣವೇನು? ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯ ಪ್ರಶ್ನೆ, ವೇಶ್ಯೆಯರ ಜೊತೆ ಸಂಪರ್ಕ ಬೆಳೆಸುವವರು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಕುಳಿತೆದ್ದು ಗೌರವ ಪಡೆದುಕೊಂಡೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಇದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ ಹೆಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಂತಹ ಗೌರವವನ್ನೂ ಸಮಾನತೆಯನ್ನೂ ನಿರಾಕರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ತಾರತಮ್ಯ ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದ್ದರ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಅರಿತರೆ ಪುರುಷನ ಸ್ವಾರ್ಥ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುತ್ತದೆ.

ಗಂಡಸರ ತೀರ್ಪುಗಳಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಹೆಣ್ಣು ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಶತ್ರುವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಗಂಡಸು ತನ್ನ ಬೇಳೆ ಬೇಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಎರಡು ಹೆಣ್ಣುಗಳ ನಡುವೆ ವೈಮನಸ್ಯ ತಂದಿಡುತ್ತಾನೆ. ಅದು ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಹಾಗೂ ಪ್ರೇಯಸಿಯ ನಡುವೆಯೇ ಇರಬಹುದು, ಹೆಂಡತಿ ಹಾಗೂ ತಾಯಿ ಅಥವಾ ಸಹೋದರಿಯರ ನಡುವೆಯೇ ಇರಬಹುದು. ಆತನಿಗೆ ಹೆಣ್ಣುಗಳ ಒಗ್ಗಟ್ಟಿನ ಬಲದ ಅರಿವು ಇರುವುದರಿಂದಲೇ ಅವರನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ದೂರ ಇಡಲು ಸಾಹಸಪಡುತ್ತಾನೆ. ವೇಶ್ಯೆಯರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿಯೂ ಆಗಿದ್ದು ಹೀಗೇ. ನಮ್ಮದೇ ಹಿಂದೆರಡು ತಲೆಮಾರುಗಳನ್ನು ಕೆದಕಿ ನೋಡಿದರೆ ನಮ್ಮ ಮುತ್ತಜ್ಜಿಯರು ಅವರ ಗಂಡಂದಿರ ‘ಚಿಕ್ಕ ಮನೆ’ಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ವೇಶ್ಯೆ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವಳನ್ನು ಹೊರಬಾಯಲ್ಲಿ ದೂರಿದರೂ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಆಕೆಯ ಬಗೆಗೊಂದು ಮೃದು ಭಾವನೆ ಇದ್ದುದು ಎದ್ದು ತೋರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಂದೇ ಗಂಡಸರ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಿನ ನಡುವೆಯೂ ಗೃಹಿಣಿಯರು ಕೆಲವು ಪೂಜೆ ಪುನಸ್ಕಾರಗಳಿಗೆ ವೇಶ್ಯೆಯರನ್ನು ಕರೆಸುವ ರೂಢಿ ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಕ್ರಿಸ್ತ ಪೂರ್ವ ಎರಡನೇ ಶತಮಾನದ ಕಾಲದಲ್ಲೇ ಶೂದ್ರಕ ಎಂಬ ನಾಟಕಕಾರನು ತನ್ನ ಮೃಚ್ಛಕಟಿಕ ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳನ್ನು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಗಂಡಸಿನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಲೈಂಗಿಕತೆ ಕೇವಲ ಲಿಂಗ ಸಂಬಂಧಿಯಲ್ಲ. ಅದು ಕೇವಲ ಅಂಗವೊಂದರ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಅಲ್ಲ. ಅದು ಆತನ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ, ಮೇಲರಿಮೆಯ, ಧೀರತನದ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಅದು ಅಪ್ಪಟ ಪುರುಷ ಧೋರಣೆ. ಇಂತಹ ಧೋರಣೆಯ ಗಂಡಸರು ತಮ್ಮ ವಿವಾಹೇತರ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ಪತ್ನಿಯ ಸಮ್ಮತಿ ದೊರಕಿಬಿಟ್ಟರೆ ಅದರ ಸ್ವಾರಸ್ಯ ಕಳೆದುಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ವಿದ್ರೋಹದಲ್ಲೆ ಸುಖಿಸುವವರು. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಅಂಥವರಿಗೆ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಗೆ ಮುಕ್ತವಿರುವ ಕೆಂಪುದೀಪ ಅಥವಾ ಸೋನಾಕಾಚಿ ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಗರದ ನಡುವೆಯೇ ಕದ್ದುಮುಚ್ಚಿ ವೇಶ್ಯೆಯರ ಸಹವಾಸ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ತೃಪ್ತಿ ದೊರಕುತ್ತದೆ. ದೇಹ ತೃಪ್ತಿಗೊಳಿಸಲು ಮತ್ತೊಂದು ದೇಹ ಸಾಕು. ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಅಹಂಕಾರವೂ ತೃಪ್ತಿಗೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದರೆ ಭಾರೀ ಸವಾಲುಗಳೇ ಇರಬೇಕು! ಬಹುಶಃ ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಗಂಡಸು ಅದನ್ನು ನೈತಿಕತೆಯ ಹೊರಗಿಟ್ಟು ‘ಸಮಾಜ ಬಾಹಿರ’ವೆಂದು ಘೋಷಿಸಿದ್ದು.

ಹೆಚ್ಚೂಕಡಿಮೆ ಮದುವೆ ಅನ್ನುವ ಕಟ್ಟುಪಾಡು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಆಜೂಬಾಜು ಅವಧಿಯಲ್ಲೇ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಎಂಬ ಕಾಯಕವೂ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಒಂದು ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ಇದು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಅತ್ಯಂತ ಪುರಾತನ ಉದ್ಯೋಗ. ಹೆಣ್ಣಿನ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡುವಾಗ ಈ ಕಾಯಕಕ್ಕೆ ‘ಉದ್ಯೋಗ’ ಎನ್ನುವ ಮನ್ನಣೆ ನೀಡುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಗಂಡಿನ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು ವಂಚನಾಜಾಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಯಾವ ಹೆಣ್ಣೂ ತಾನಾಗಿಯೇ ಬಯಸಿ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಗೆ ಇಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬ ಹೆಣ್ಣು ಈ ವೃತ್ತಿಗೆ ಇಳಿಯಬೇಕು ಎಂದಾದರೆ, ಅವಳ ದೇಹವನ್ನು ‘ಖರೀದಿಸುವ’ ಒಬ್ಬ ಗಿರಾಕಿ ಇರಲೇ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ದೇಹ ಮಾರುವವಳ ಹಾಗೂ ಕೊಳ್ಳುವವನ ನಡುವೆ ದಲ್ಲಾಳಿಗಳೂ ಬೇಕಾಗುತ್ತಾರೆ. ಈ ದಲ್ಲಾಳಿಗಳು ಹಣ ಮಾಡುವ ದುರುದ್ದೇಶದಿಂದ ಹೆಣ್ಣು ಕದಿಯುವ ಹೀನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯ ಕ್ರೂರ ಅಧ್ಯಾಯಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇಂದು ಈ ವೃತ್ತಿ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ಅತ್ಯಂತ ಹೊಲಸು ವೃತ್ತಿಯಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿರುವುದು ಈ ದಲ್ಲಾಳಿಗಳಿಂದಲೇ. ಲೋಭಿಗಳಾದ ಇವರು ಅಸಹಾಯಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಹೆಣ್ಣುಗಳನ್ನು ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಗೆ ಸೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳೂ ಬಿಡದಂತೆ ಹೆಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅಪಹರಿಸುವ ಧಂಧೆಗೆ ಕೈಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವರು ಬಡ ತಾಯ್ತಂದೆಯರಿಂದಲೋ ಸಂಬಂಧಿಗಳಿಂದಲೋ ದುಡ್ಡು ತೆತ್ತು ಖರೀದಿಸಿ ತರುವುದೂ ಇದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ‘ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ’ಯ ಮಾತು ಬಂದಾಗ ಅದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಹೆಣ್ಣು ಕೇವಲ ಸಲಕರಣೆಯಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಡಬೇಕು. ಆಕೆ ತನ್ನ ವೃತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಳಷ್ಟೇ. ಆ ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿದವರು, ಅದರ ಸೇವೆ ಹಾಗೂ ಲಾಭಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿರುವವರು ಇಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ದೋಷಿಗಳಾಗಿರುತ್ತಾರೆ.

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಲೈಮ್‌ಲೈಟ್‌ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತೆ ಸೆಕ್ಸ್‌ ರಾಕೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆಗಿಂದಾಗ ಇಂಥ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಸದ್ದು ಮಾಡಿ ಆ ಎಲ್ಲ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಹೆಸರುಗಳು ನೆನಪಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವಂತಾಗಿದೆ. ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ, ಅವರು ಯಾರಿಗಾಗಿ ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಹಿಡಿಯಲ್ಪಟ್ಟಾಗ ಯಾರ ಜೊತೆ ಇದ್ದರು ಅನ್ನುವುದೆಲ್ಲ ಇವತ್ತಿಗೂ ತೆರೆಮರೆಯಲ್ಲೇ ಇರುವುದು! ಇತ್ತೀಚಿನ ಶ್ವೇತಾ ಬಸು ಪ್ರಸಾದ್‌ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಂತೂ ಈ ತಾರತಮ್ಯ ಅಸಹ್ಯವೆನ್ನಿಸುವಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿದೆ. ಸ್ಟಿಂಗ್‌ ಆಪರೇಷನ್ ನಡೆಸಿದ ಮಂದಿ ಆಕೆಯ ಫೋಟೋ ಮತ್ತು ಹೆಸರನ್ನು ಬೊಬ್ಬಿರಿದು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಿದರೇ ಹೊರತು, ಅವರೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದವರು ಯಾರು ಅನ್ನುವ ಸುಳಿವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಈತನಕದ ಮಾಹಿತಿಯಂತೆ ಶ್ವೇತಾ ಪೊಲೀಸರ ಬಳಿ ತಮ್ಮ ಹೈಪ್ರೊಫೈಲ್ಡ್‌ ಗಿರಾಕಿಗಳ ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಮುಂದೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲೂ ಅವರು ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸುತ್ತಾರಾ ಅನ್ನುವ ಖಾತ್ರಿ ಇಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಶ್ವೇತಾ ಗಿರಾಕಿಗಳ ಲಿಸ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರ ನಟರು, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು, ಉದ್ಯಮಿಗಳು ಹೀಗೆ ಭಾರೀ ಜನರೇ ಇದ್ದಾರೆಂಬ ಊಹೆಯಿದೆ. ಅವರೆಲ್ಲರ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ಈ ಪ್ರಕರಣ ಆಕೆಯ ಹೆಸರಿಗೊಂದು ಕಪ್ಪು ಚುಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟು ಮುಗಿದುಹೋಗುತ್ತದೆಯಾ ಅನ್ನುವ ಅನುಮಾನವೂ ಇದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಆಗಬಹುದು. ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ಗಂಡು ಪ್ರಾಬಲ್ಯದ ಜಗತ್ತು. ಇಲ್ಲಿ ಇತಿಹಾಸ ನಿರ್ಮಿಸಿದವರು ಯಾರೇ ಇದ್ದರೂ ಬರೆಯುವವರು ಮಾತ್ರ ಅವರೇ. ಅಪರಾಧ, ನೈತಿಕತೆ ಎಲ್ಲದರ ಮಾನದಂಡವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುವವರೂ ಅವರೇ. ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯ ಕಪ್ಪುಕುಳಿಯನ್ನು ತೋಡಿ ಹೆಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅದರಾಳಕ್ಕೆ ದೂಕುತ್ತಾ, ಜಾರಿ ಬಿದ್ದ ‘ಜಾರಿಣಿ’ ಎಂದು ದೂಷಿಸುವ ಈ ಸಹಜೀವಿಗಳ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ತನ ಚಿಗುರಿದ ಕಾಲಕ್ಕಷ್ಟೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಗಬಹುದೆಂಬ ಆಶಯ ಕೊನೆಗೆ.